Samen buitenspelen

Ik ga eigenlijk nooit op zondagochtend. Dan voelt het bos niet van mij, maar van de mannen. Vrijwel altijd rijden ze in clubjes van 3 of 4. In het zwart. Strijdkleuren om elkaar op te hitsen. Sneller, harder. Sneller, harder. 

Ik hoor het geraas van de banden, de neuzen die leeggesnoten worden, de kreten ‘hey’ en ‘ja’, waarvan ik niet weet wat nou precies de functie is.

‘Goedemorgen’ en ‘bedankt’, dat zeggen ze ook… als ik bovenaan sta uit te hijgen na een klimmetje of als ik aan de kant ga om ze voor te laten. 

Het zit in m’n hoofd, dat weet ik. De angst om ze voor de wielen te rijden, dat ze denken ‘daar er is er weer zo een die niet vooruitkomt’, dat ze denken dat ik voor het eerst op de MTB zit. Want geen man heeft in het bos ooit iets onaardigs gezegd over mijn vrouw-zijn. 

Op de racefiets is dat wel anders. Een klap tegen de kont, een goed bedoeld ‘wil je aanhaken?’ of een ‘zo, da’s een lekker uitzicht’, als ze achter je fietsen, gevolgd door een bulderlach. 

Gek eigenlijk. Dat verschil tussen een MTB’er en een racefietser; allebei rijden ze op twee wielen, maar het lijken wel twee verschillende werelden.

Terwijl ik omhoog stoempte, kreeg ik deze ingeving: racefietsen is als werken, dat doe je voor de buitenwereld. Je pompt je ego op, laat jezelf zien op sociale media. In deze wereld draait het om uiterlijke schijn; welk tenue en welke sokken heb je aan? En wat voor een fiets heb je? 

Mountainbiken is anders; je zit onder de modder, onder de blubber, onder het zand. Je fiets wordt nooit meer zo schoon als toen je ‘m voor het eerst kocht. Je rijdt ook niet op de openbare weg, dus helemaal niemand ziet je. Je doet het voor jezelf.

Terwijl ik afdaalde en een bochtje nam, zag ik het ineens heel scherp: mountainbiken is een beetje als buitenspelen voor volwassenen. Dus het maakt niet uit hoe hard ik fiets of dat ik in de weg rij op de singletracks. Ik mag om me heen kijken. Het hoeft niet full speed, want ik wil genieten van de omgeving. Lekker spelen.

Ik schroefde mijn tempo omlaag, keek om me heen. Relax! Het bos is ook van mij. Het spreekwoord is niet voor niets: samen spelen, samen delen?