Ik woon in een straat waar de ruiten nooit vies, maar altijd fris gewassen zijn. Waar je geen onkruid tussen de tegels ziet. Waar op zaterdagochtend om stipt 10 uur de bladblazers en de snoeischaren worden gepakt. Een straat voor volwassenen die hun leven op orde hebben: werken, huishouden en vrije tijd in ordelijke blokken verdeeld over de week en in het weekend.

Wij hebben dat (nog?) niet. Je pikt ons huis er zo tussenuit: onkruid, verwilderde tuin en de garagedeur mag ook wel weer een likje verf. Het is dat er af en toe een glazenwasser komt, anders had dat ook nog op het to do-lijstje gekund. 

Op maandag is het in mijn straat veeg- en polijstdag. Buren pakken bezems om blaadjes weg te vegen, soms komt de gemeentelijke veegwagen langs. Daarna wordt de auto gewassen, in de boenwas gezet of gepolijst.

Voor mij is het maandag schrijfdag. Hoewel, een hele dag achter mijn laptop haal ik eigenlijk nooit. Na drie uur volle concentratie is het genoeg. Helemaal als de zon schijnt. Hup, naar buiten! 

Toch voel ik me schuldig als ik mijn laptop dichtklap en de klusdrift buiten zie. Moet ik niet ook iets nuttigs doen? De douche moet eigenlijk schoongemaakt worden. Het bed opnieuw opgedekt. De vloer gedweild. Maar daar heb ik geen zin in – het is te lekker weer en we hadden toch net besloten dat we weer een schoonmaakster gingen nemen?!

Maar ja, die doet de buitenboel niet. Ik kan toch moeilijk vragen of ze op d’r knieën gaat om ons onkruid te plukken. Zelf dan maar grasmaaien en snoeien? Dat moet eigenlijk ook nog steeds. 

Daar heb ik alleen helemaal geen zin in. Ik moet al genoeg. Heb ik eindelijk een keer mijn handen vrij… ik wil erop uit! Fietsen in het bos, de lange MTB-route waar ik in het weekend nóóit tijd voor heb. En mag ik even lekker zelf weten wat ik met mijn vrije tijd doe? 

Ik pak mijn fiets, doe de garagedeur open en slalom langs de stronken op de oprit. De tetterende stem – je moet de boel ook op orde krijgen. Alles MOET schoon – in mijn hoofd probeer ik te negeren, terwijl ik richting het bospad rij. 

Weet je wat? Ik doe de korte MTB-route wel. Dan douchen en daarna even lekker nuttig bezig zijn. Dat is een echte win-win: fietsen en poetsen, en dat allemaal op één dag. Ja, als zo de splitsing komt, neem ik de korte route. 

Net voor de kruising krijg ik al fietsende de volgende zinnen in mijn hoofd. ‘Dust if you must, but wouldn’t it be better to paint a picture or write a letter?’ (..) ‘Dust if you must, but there’s not much time, with rivers to swim and mountains to climb’ – zinnen uit een gedicht dat ik ooit las. 

‘Dust if you must, but the world is out there with the sun in your eyes en the wind in your hair’. Ok, de boodschap is duidelijk. Ik neem gewoon de lange route. Het is maandag schrijfdag, of maandag MTB-dag, net wat ik wil. Alles mag, niets moet. Wel even dit stukje schrijven als ik thuis ben. Dat maakt maandag MTB-dag zowaar toch nog ‘nuttig’.