‘Bergenaren zijn heel chauvinistisch,’ zeg ik tegen mijn collega. Ze was hier pas een keer eerder en weet dat de binnenstad verkozen is als beste. Ooit. Daarom dacht ze dat Bergen op Zoom meer inwoners had. Veel groter was. Een beetje zoals Breda. Bergenaren slaan niet alleen op de grote Lees meer…
Ik ga eigenlijk nooit op zondagochtend. Dan voelt het bos niet van mij, maar van de mannen. Vrijwel altijd rijden ze in clubjes van 3 of 4. In het zwart. Strijdkleuren om elkaar op te hitsen. Sneller, harder. Sneller, harder. Ik hoor het geraas van de banden, de neuzen die Lees meer…
‘Ik wil bij de band kijken,’ zegt mijn zoontje. Hij wijst met zijn vingertje. Daar wil ‘ie naartoe. Daar! Naar het podium. We slalommen langs de mensen, de foodtrucks, de bar. Dat het een ietwat zijige coverband is, maakt hem niet uit. Alles is goed, hij heeft toch nog nooit Lees meer…
‘Ben ik een goede moeder geweest?’ vroeg mijn moeder aan het einde van haar leven. Natuurlijk wilde ik het liefst ja tegen haar zeggen. Tegen het zielige hoopje mens dat ze inmiddels was geworden, het mensje dat overal hulp bij nodig had, niet meer zelf naar de wc kon en Lees meer…
‘Moeten we nu stil zijn?’ vraagt mijn zoontje. Hij zit bij mij op schoot, gloeiend. We knikken. ‘Ja, sstttt.’ Net op tijd voor ‘De Taptoe’ plukken we ‘m uit bed. Hij kan niet slapen; vanmiddag sliep ‘ie drieënhalf uur en eigenlijk heeft ‘ie geen slaapje meer nodig. Maar ja, bijna Lees meer…
‘Ik twijfelde de afgelopen dagen of deze sessie is wat ik nu nodig heb.’ Zo, ik gooi het maar meteen op tafel. Dan weet de schrijfcoach ook meteen hoe ik erin zit. ‘Ik heb het idee dat ik al best ver klaar ben, met de eerste versie van Water. En nu Lees meer…
We waren hier al eerder, in theater De Maagd. Afgelopen september, bij Popmonument, twee maanden na haar dood. Een concert op anderhalve meter. Dat mijn vriend en ik er na twee jaar Corona weer eens uit waren, dat was wat het gek maakte. Geen moment dacht ik écht aan mijn moeder, Lees meer…
Zonder het plasschrijvertje en het groot schrijvertje had ik Peter Middendorp niet gekend. Grapje, dacht ik, toen ik zijn column in De Volkskrant las; het was rond 1 april. Maar het ging over de verkiezing van insect van het jaar, een bloedserieuze zaak. De uiteindelijke winnaar: de waterschorpioen met ambassadeur Pieter Derks. Of was Lees meer…
’Dit trauma wil gezien worden,’ zei schrijfcoach Maaike Molhuysen vorig jaar zomer tegen me, terwijl ik zat te snikken achter mijn laptop. We hadden net haar kritische kanttekeningen besproken die ze bij de zoveelste versie van Rampzomer had, de YA-roman waar ik al drie jaar aan werkte. Kort na de publicatie Lees meer…
Twee jaar voor mijn moeders dood zei haar osteopaat dat ’haar water stil stond’. Nu zit ik bij hem in de wachtkamer. Op zoek naar antwoorden, hoewel ik niet precies weet welke vragen ik eigenlijk heb. Op de radio The River van Bruce Springsteen. Als klein meisje dacht ik altijd Lees meer…