Voor de lol op het strand liggen? Verschrikkelijk. Ik ging ooit één keer op een strandvakantie, toen ik zestien was, omdat iedereen dat deed. Liggen, een boek lezen, zwemmen. Na een uurtje had ik het wel gezien: te warm, te veel zand, te veel mensen. Te veel gedoe voor niets.

En ook nog eens supersaai. 

Maar dankzij het stappen ’s avonds en ’s nachts hadden we niet veel puf om iets anders te doen dan op het strand liggen. Onder de zonneallergie én met koortslip kwam ik thuis. Toen besloot ik: het strand is niet voor mij gemaakt. En ik niet voor het strand – ook al is Duine mijn achternaam.  

Een ontspannen vakantie was voortaan: wandelen, de wereld zien. Door steden struinen, een terrasje tegenkomen. Of gewoon thuis theedrinken, een krantje lezen met koffie. 

Alleen… sinds ons zoontje er is, is dat geen ontspanning meer. Het is eerder werken. De zoveelste omgevallen beker thee of koffie over een half gelezen krantenartikel opruimen. Een terrasje doen? Leuk, zolang er appelsap is en je in een uurtje je eten naar binnen kan schuiven. En ga je een keer struinen of wandelen dan loop je na een kwartier met een moe kind te sjouwen op je schouders. 

Omdat ik het gedoe niet vrijwillig ga opzoeken, zeker niet met een peuter, hadden we het strand tot nu toe vermeden. Gisteren gingen we voor het eerst. 

Voor het gemak sla ik even de één-uur-lange heenreis over, net als de steile trap over de duinen en het gesleep met de spullen. Deze scène begint dus meteen op het strand: bij het uitklappen van de parasol en het uit de tas halen van alles – handdoeken, zonnebrandcrème, schepje en emmertje, bal, boterhammen, drinken – wat we vanmorgen bij elkaar hebben gezocht. 

Insmeren. Drinken. Eten. Plassen. Teksten als ‘niet alleen naar het water’ en ‘goed drinken hoor’ en ‘moet je geen pet op?’ De hele dag bezig. Allesbehalve saai. 

En dan dé ontdekking: zandkastelen bouwen, kwallen zoeken en pootjebaden is dus ontspanning. Dat geldt zelfs voor naar de wc gaan, of naar het speeltuintje bij de strandtent. 

Liggen onder de parasol. Kijken naar de lucht, de golven. Of in de verte, naar mijn zoontje en vriend die over de palen heenlopen. Even helemaal alleen op mijn handdoek liggen. Ogen dicht. Rust. Vakantiegevoel, heerlijk. 

Zijn er ergens nog strandhuisjes te krijgen deze zomer?