De treinen rijden niet, de hogeschool waar ik normaal gesproken werk is dicht en Schiphol schrapt veel vluchten. Het is code rood. Ik stap in de auto voor een rit van bijna twee uur. Op weg naar Wormer, naar de columncursus van Eva Hoeke.  

Mijn vriend vraagt of ik het niet kan verzetten, want code rood. Maar hij ziet hoeveel zin ik er in heb en laat me gaan. De oplossing: ik blijf in een B&B, zodat ik niet door de voorspelde windkracht elf naar huis hoef te rijden. 

De columncursus, met Eva erbij zijn we met vijf. Na een voorstelrondje hebben we het over de wind en over de schaal van Beaufort, die tot twaalf gaat. Dat een klein kind bij windkracht negen omwaait en een volwassene bij windkracht tien. 

Dan de theorie: Tante Betje, monumentjes, kerstbomen, je publiek. We eten een broodje. Snel door, want code rood. Een voor een lezen we onze columns. Veel kritische opmerkingen en kanttekeningen die Eva aan de zojuist vertelde theorie koppelt. Ze zou een boek moeten schrijven over columns schrijven. 

Mijn column is De Tijdloze. Ik probeer daadkrachtig te lezen, maar ook gevoel in mijn tekst te leggen. Halverwege hapert mijn stem. Bij het woord ‘crematie’, krijg ik tranen in mijn ogen. Even kan ik niet verder lezen. Maar ik herpak mezelf en maak mijn tekst met kloppend hart af. 

Belangrijkste punt van feedback: Wat wil je nu eigenlijk écht vertellen? Dat je moeder je te lang klein hield? Dat ze onhandig kon zijn? Dat je haar mist? Dat is geen nieuws, het gaat erom wát je dan van haar mist. 

Poeh. Ja, wat wil ik nu eigenlijk echt vertellen? 

Dat ik altijd bij mijn moeder uit kom? Dat zelfs deze plek, de tot hotel omgebouwde kerk, me doet denken aan haar? Ze werkte jarenlang in Schouwburg De Maagd, ooit ook een kerk. Als kind was ik er zeker vier, vijf keer per jaar. En toen ze dankzij kanker arbeidsongeschikt was verklaard, kreeg ze het voor elkaar dat ik mijn boekpresentatie van Op Glad IJs daar mocht doen.  

De kerk
Nee. Dat is niet wat ik wil vertellen. Het is het verhaal van haar familie. Mijn familie. Mijn moeder als elfde kind uit een gezin van twaalf. Waar ik zo weinig van weet, behalve dan wat ik weet: het busbedrijf van haar familie waardoor er weinig tijd en aandacht was. Weinig liefde denk ik ook. Het geloof dat zo’n belangrijke rol speelde – met, daar is ‘ie weer, de kerk. 

Elf broers en zussen. Een ervan gehandicapt. Een aantal aan de drugs. Drie zelfmoorden. Een trauma. Niet praten. Je afsluiten van emoties. Jezelf klein houden, of liever: jezelf klein maken. Je niet gezien voelen. Niet gezien worden. Uiteindelijk daardoor ook niet je hart volgen, want wie ben ik nu helemaal om dat te doen? 

Patronen die ik heb overgenomen. Die ik wil doorbreken. Maar die stormachtige familiegeschiedenis houdt me tegen. Het is niet mijn verdriet, het is niet mijn trauma en het is al zo’n splijtzwam in onze familie, dankzij het boek van mijn neef.

Plezier
Mijn moeder was daar laaiend over. Ziedend. Geen goed woord had ze ervoor over. Was daarom windkracht elf uit twaalf voorspeld? Bijna had ik gebeld om de columncursus te verzetten, misschien zelfs wel af te zeggen. Code rood was een goede reden… en was ik het wel waard om alleen voor mijn plezier zoveel geld neer te tellen?

Of waaide het zo hard zodat Eva niet de vinger op de zere plek kon leggen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het verhaal van de familiegeschiedenis vanuit mezelf moet vertellen. Niet proberen om boven water te krijgen wat er nu wanneer precies is gebeurd en waarom, zoals mijn neef halfslachtig probeerde.

Nee, ik wil vertellen vanuit mijn ervaring. Voor mezelf, voor mijn moeder. Dat is wat ik ga doen. Het is ook míjn geschiedenis.